Ik houd mijn ogen gesloten, als de muziek langzaam wegsterft. Ik hoor wat geschuifel en gerommel, maar ben er gewoon nog even niet. Tot E. haar handen op mijn arm legt. Ik glimlach. E. lacht. Ze weet dat ik wakker ben. Anderhalf uur eerder stap ik haar praktijkruimte binnen. Een fijne plek. Prettige temperatuur, discrete rolgordijnen, warm hout tot in de nok. Langs de ene lange zijde boeken, een mooi Boeddhabeeld, waxinelichtjes en essentiële oliën. Aan de andere zijde een stijlvol keukenblok. Voor thee en praktisch handenwassen. Centraal in de ruimte staat een comfortabele massagetafel. Vandaag is de derde keer dat ik erop mag plaatsnemen. Ik kijk er al bijna een hele week naar uit. Een paar weken na mijn kankerdiagnose kreeg ik een gouden tip van een ervaringsdeskundige vriendin: zij raadde mij oncologische massage aan. Googlen op die zoektermen in mijn regio bracht mij bij E. Mijn bloedwaarden zijn te laag voor een lichaamsmassage. Maar in deze aanrakingsarme Coronatijd is het fijn dat E na een persoonlijk gesprek over mijn huidige situatie, voorstelt mijn voeten, handen en hoofd heel zacht aan te raken met rustgevende oliën. ‘Ja, heel graag!’ Ik ga in mijn zomerjurk op de tafel liggen. De zachte dekens van de vorige keren zijn gezien de tropische temperaturen nu niet nodig. Maar E weet precies waar steuntjes prettig zijn: in mijn nek, onder mijn armen en onder mijn voeten. En een knikje in de tafel bij mijn knieholtes.

Bij de eerste aanraking van haar handen op mijn rechtervoet vallen onze woorden stil en sluit ik mijn ogen. Ik mag me laten meevoeren. Op de muziek. Op de voor mij gekozen geuren. Op mijn buikademhaling. Op de beweging van haar handen. De tijd verdwijnt, net zoals de praktijkruimte. De massagetafel voelt bijna als een bootje op golven, als een tapijt op de wind. Ik ben er helemaal bij en toch ook niet. Ik zak diep weg in een ontspannen gewaarzijn van aandacht, aanraking en zachtheid. Zó fijn in deze rollercoasterperiode van ziekenhuisbezoeken en -behandelingen. Ik hou mijn ogen gesloten, als de muziek langzaam wegsterft. Ik hoor wat geschuifel en gerommel, maar ben er gewoon nog even niet. Tot E. haar handen op mijn arm legt. Ik glimlach. E lacht. Ze weet dat ik wakker ben. Een fris glas water haalt me terug naar hier en nu. E. en ik wisselen ervaringen uit. Eén ding weten we zeker: aanraking is van levensbelang! We spreken af dat ik na de chemo app voor een nieuwe afspraak. Ik ben er van overtuigd dat deze oncologische massage een rol speelt in hoe goed ik mij voel. Dus reken maar dat die nieuwe afspraak er komt!